ΣΧΙΣΤΙΕΣ ΧΕΙΛΟΥΣ ΚΑΙ ΥΠΕΡΩΑΣ

ΕΡΩΤΗΜΑΤΑ ΠΟΥ ΑΠΑΣΧΟΛΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Δίχως αμφιβολία, η γέννηση ενός μωρού με σχιστία χείλους ή / και υπερώας αποτελεί γεγονός που αναστατώνει το οικογενειακό περιβάλλον, με τους γονείς να κυριεύονται από άγχος, απογοήτευση και συχνά ενοχές. Οι εν λόγω συναισθηματικές επιπτώσεις δεν πρέπει να θεωρούνται υπερβολικές ή παράλογες. Απεναντίας, είναι απόλυτα φυσιολογικές και αναμενόμενες, καθώς η μητέρα και ο πατέρας δυσκολεύονται να συμβιβαστούν με αυτό που τους έχει συμβεί. Ωστόσο, τα περιθώρια αισιοδοξίας είναι πολλά. Όχι μόνο διότι οι σχιστίες στη σύγχρονη εποχή έχουν πάψει να συνιστούν στίγματα ή ταμπού, αλλά και διότι η ορθή ιατρική τους αντιμετώπιση μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα πραγματικά εξαιρετικά. Ως εκ τούτου, σκοπός της παρούσας ενότητας είναι να εφησυχάσει, να ενημερώσει και να κατευθύνει ανάλογα τους γονείς, απαντώντας με όσο το δυνατόν πιο κατανοητό τρόπο στα ερωτήματα που συνηθέστερα τους απασχολούν.

dotΤι είναι σχιστία;

Κατά το πρώτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, συγκεκριμένα τμήματα του εμβρύου μετακινούνται και πλησιάζουν το ένα το άλλο, ώσπου ενώνονται μεταξύ τους και σχηματίζουν το πρόσωπο. Κάθε διαταραχή στην εξέλιξη και ολοκλήρωση της διαδικασίας αυτής, ανεξαρτήτως αιτίας, έχει ως αποτέλεσμα την εμφάνιση σχιστίας ή σχιστιών. Μία σχιστία μπορεί να αφορά σε οποιαδήποτε περιοχή του προσώπου· συχνότερα, όμως, στο άνω χείλος, το φατνίο (δηλ. το οστέινο τόξο της άνω γνάθου από όπου προβάλλουν τα δόντια), την υπερώα (δηλ. τον ουρανίσκο), τη μύτη, το ρινικό διάφραγμα, ή και όλα τα παραπάνω συγχρόνως. Επίσης, θα πρέπει να τονιστεί ότι μία σχιστία δεν αποτελεί απλή διχοτόμηση των ιστών, αλλά γενικότερη παραμόρφωση της ανατομίας μίας περιοχής. Οι σχιστίες εμφανίζονται είτε ως μεμονωμένες ανωμαλίες είτε ως μέρος συνδρόμων (τα σύνδρομα συνιστούν ιδιαίτερες και βαρύτερες κλινικές οντότητες, πολλαπλών ευρημάτων και συμπτωμάτων).

dotΓιατί το παιδί μου γεννήθηκε με σχιστία;

Η απάντηση δεν είναι σαφής, παρά το γεγονός ότι σε κάποιες περιπτώσεις η εμφάνιση σχιστιών συνδέεται αποδεδειγμένα με χρωμοσωματικές αποκλίσεις. Ως εκ τούτου, η ακριβής αιτιολογία των σχιστιών εξακολουθεί να διερευνάται. Κατά το πρώτο τρίμηνο της κύησης, πάντως, πιθανολογείται ότι εμπλέκονται ορισμένοι παράγοντες, όπως ιογενείς λοιμώξεις, η έλλειψη βιταμινών, η λήψη αλκοόλ, το κάπνισμα, η ανεπαρκής οξυγόνωση, το μονοξείδιο του άνθρακα, η λήψη φαρμάκων –λ.χ. ινσουλίνης, κορτικοστεροειδών, αντιεπιληπτικών, σαλικυλικών, τρετινοΐνης κ.ά.–, και τέλος η κληρονομικότητα.

dotΤι πιθανότητες έχω να γεννήσω ξανά παιδί με σχιστία;

Εάν δεν ενοχοποιείται κάποιος παράγοντας από αυτούς που αναφέρθηκαν παραπάνω, ή δεν υπάρχει 1ου βαθμού συγγενής με σχιστία, οι πιθανότητες για μία οποιαδήποτε γυναίκα να γεννήσει ένα παιδί με σχιστία εκτιμώνται στο 0,14%. Οι πιθανότητες αυξάνουν στο 5% εάν ένας συγγενής 1ου ή 2ου βαθμού έχει σχιστία και στο 15–25% σε περίπτωση που οι συγγενείς 1ου ή 2ου βαθμού με σχιστία είναι δύο.

dotΠοια είναι τα προβλήματα που συνοδεύουν μία σχιστία χείλους;

Κατ’ αρχήν η δυσμορφία, η οποία αφορά είτε στο ένα είτε και στα δύο ημιμόρια του άνω χείλους, καθώς η σχιστία μπορεί να είναι μονή ή διπλή, αντιστοίχως (ή, ορθότερα, ετερόπλευρη ή αμφοτερόπλευρη). Η δυσμορφία ποικίλλει ανάλογα με τον βαθμό της διαταραχής της ανατομίας· έτσι, σε μία περιορισμένη σχιστία εμφανίζεται ως αυλακιά, ουλή ή χορδή κατά μήκος του χείλους (Σχήματα 1, 2), σε μία ατελή ως εγκοπή τύπου Λ ή Π (Σχήματα 3, 4), ενώ σε μία πλήρη ως τέλειος διαχωρισμός των ιστών, όπου περιλαμβάνεται κατά κανόνα και το φατνίο και, άρα, το έδαφος της ρινός (Σχήματα 5, 6). Οι συγκεκριμένες ανωμαλίες συνοδεύονται και από αλλοίωση της εικόνας της μύτης.

Πέραν της δυσμορφίας, μία σχιστία συνοδεύεται και από λειτουργικά προβλήματα, η σοβαρότητα των οποίων εξαρτάται από την έκταση του ελλείμματος των ιστών. Τούτο σημαίνει ότι σε μία περιορισμένη ή ατελή σχιστία δεν σημειώνονται ουσιαστικές λειτουργικές αποκλίσεις· απεναντίας, σε μία πλήρη σχιστία χείλους–φατνίου, τα προβλήματα είναι σαφώς εντονότερα, με αποτέλεσμα να διαπιστώνονται τα εξής:

  • Επικοινωνία της ρινικής με τη στοματική κοιλότητα.
  • Δυσκολίες κατά τον θηλασμό, λόγω αδυναμίας στεγανούς εφαρμογής του στόματος του μωρού γύρω από τη θηλή της μητέρας ή τη θηλή του μπιμπερό. Ενδέχεται να παρατηρείται διαφυγή γάλακτος από τη μύτη.
  • Διαταραχές στην οδοντοφυΐα της άνω γνάθου.
  • Αστάθεια της άνω γνάθου.

dotΘα μπορέσει το παιδί να θηλάσει;

Βεβαίως. Θα πρέπει, όμως, να δοθούν στη μητέρα οι κατάλληλες οδηγίες, ούτως ώστε να διευκολύνεται το μωρό κατά την ώρα του θηλασμού και να μεγιστοποιείται η απόδοση της όλης διαδικασίας. Οι εν λόγω οδηγίες παρέχονται από τον θεράποντα πλαστικό χειρουργό ή από εξειδικευμένο, σχετικά, νοσηλευτικό προσωπικό, κατόπιν συνάντησής τους με τη μητέρα (βλ. και ενότητα ΣΧΙΣΤΙΕΣ, Η ΣΙΤΙΣΗ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ).

dotΠοια είναι τα προβλήματα που συνοδεύουν μία σχιστία υπερώας;

Προτού εστιάσω στα προβλήματα που δημιουργεί μία τέτοια σχιστία, κρίνω σκόπιμο να σταθώ στην ανατομία και τη λειτουργία της υπερώας.

Η υπερώα (ή κοινώς ουρανίσκος) είναι το τοίχωμα με το οποίο διαχωρίζεται η μύτη από το στόμα. Ο διαχωρισμός αυτός είναι πλήρης κατά το πρόσθιο και τα πλευρικά χείλη της υπερώας, λόγω της σύμφυσης αυτών με το φατνίο της άνω γνάθου. Αντίθετα, κατά το οπίσθιο και ελεύθερο χείλος της υπερώας, το στόμα και η μύτη επικοινωνούν διά μέσου του φάρυγγα. Η υπερώα χωρίζεται σε πρόσθια και οπίσθια μοίρα. Η πρόσθια είναι σταθερή και ακίνητη, καθώς αποτελείται από οστά που ενώνονται με το φατνίο (σκληρή υπερώα), ενώ η οπίσθια κινητή, καθώς αποτελείται από μύες (μαλακή υπερώα). Η μαλακή υπερώα καταλήγει στη σταφυλή. Τόσο η σκληρή όσο και η μαλακή υπερώα καλύπτονται από τον στοματικό βλεννογόνο της οροφής του στόματος και από τον ρινικό βλεννογόνο του εδάφους της μύτης (Σχήμα 7).

Σχιστία σκληρής και μαλακής υπερώας

Σχ. 7. Απεικόνιση σχιστίας σκληρής και μαλακής υπερώας, όπως βλέπουμε τη σχιστία μέσα από το στόμα, με την κεφαλή σε υπερέκταση και σε ύπτια θέση. Το κίτρινο χρώμα αντιστοιχεί στη σκληρή υπερώα, το ροζ στη μαλακή, ενώ το μπεζ στο φατνίο (ή φατνιακό τόξο) της άνω γνάθου, το οποίο εμφανίζεται ακέραιο (δηλ. δίχως σχιστία). Επίσης, διακρίνεται το ζευγάρι των ανελκτήρων του υπερώιου ιστίου μυών (ΑΥΙ), οι οποίοι αποτελούν τους κυριότερους μύες της μαλακής υπερώας (η μαλακή υπερώα καλείται και υπερώιο ιστίο).

Η σκληρή υπερώα σχετίζεται με:

  • Την ομογενοποίηση και την κατάποση της τροφής, μέσω της πίεσης που της ασκείται από τη γλώσσα.
  • Τον αποκλεισμό της επικοινωνίας μεταξύ μύτης και στόματος, ούτως ώστε να μην διαφεύγουν τροφές προς τη μύτη ή, αντίστροφα, ρινικές εκκρίσεις προς το στόμα.
  • Τη χροιά της φωνής, συμμετέχοντας στον σχηματισμό του «ηχείου» της στοματικής κοιλότητας.

Με τη λειτουργία των μυών της μαλακής υπερώας επιτυγχάνεται:

  • Έλξη της μαλακής υπερώας προς τα πάνω και πίσω, κατά τρόπο που να εφάπτεται στενά με το τοίχωμα του φάρυγγα τη στιγμή της κατάποσης (Σχήματα 8, 9). Ως εκ τούτου, η τροφή οδηγείται στον οισοφάγο, χωρίς να διαφεύγει προς τη μύτη.
  • Σύσπαση και πάχυνση της σταφυλής, για ενίσχυση του παραπάνω αποτελέσματος.
  • Φυσιολογική εκφορά του λόγου. Διατήρηση του αερισμού του μέσου ωτός (δηλ. της ενδοκράνιας μοίρας του οργάνου της ακοής) και, συγχρόνως, παρεμπόδιση της ανάδρομης ροής εκκρίσεων από τον φάρυγγα προς αυτό. Τούτα επιτυγχάνονται λόγω της πρόσφυσης των μυών της μαλακής υπερώας στο φαρυγγικό στόμιο της ευσταχιανής σάλπιγγας, σωληνίσκου μέσω του οποίου το μέσο ους επικοινωνεί με τον φάρυγγα.

Σχ. 8, 9. Η δράση των ανελκτήρων του υπερώιου ιστίου μυών, των κυριότερων μυών της μαλακής υπερώας. ΣΥ: σκληρή υπερώα, ΜΥ: μαλακή υπερώα. Αριστερά: οι μύες σε χάλαση. Δεξιά: σύσπαση των μυών και έλξη της μαλακής υπερώας προς τα πάνω και πίσω (βέλη), ούτως ώστε να έρθει σε επαφή με τον φάρυγγα.

Γενικά, μία σχιστία υπερώας εκτείνεται μεταξύ της σταφυλής και του κεντρικού τμήματος του φατνίου. Η σχιστία αφορά είτε μόνο στη μαλακή υπερώα είτε στη μαλακή και στη σκληρή ταυτοχρόνως, δημιουργώντας τα παρακάτω προβλήματα:

  • Δυσχέρεια στη σίτιση. Αυτή σχετίζεται α) με την αδυναμία του μωρού να αναπτύξει την απαιτούμενη αρνητική πίεση μέσα στη στοματική του κοιλότητα, προκειμένου να ρουφήξει το γάλα από τη θηλή (λόγω του χάσματος της σχιστίας), β) με τη δυσκολία του μωρού να καταπιεί (λόγω της ανεπαρκούς έλξης της μαλακής υπερώας στον φάρυγγα). Ενδέχεται να παρατηρείται διαφυγή γάλακτος από τη μύτη και κατάποση περισσότερου αέρα από ό,τι φυσιολογικά. Πάντως, όπως και στις σχιστίες χείλους, έτσι και στις σχιστίες υπερώας το μωρό μπορεί να τραφεί επαρκώς, κατόπιν εκπαίδευσης της μητέρας.
  • Εκκριτική μέση ωτίτιδα, είτε λόγω ατελούς αερισμού του μέσου ωτός είτε λόγω ανάδρομης ροής εκκρίσεων από τον φάρυγγα προς αυτό, μέσω της ευσταχιανής σάλπιγγας. Τα παραπάνω φαινόμενα οφείλονται στη δυσλειτουργία των μυών της μαλακής υπερώας. Σε σοβαρές ή παραμελημένες καταστάσεις, μπορεί να επέλθει έκπτωση της ακοής και βαρηκοΐα.
  • Διαταραχές στην ανάπτυξη της ομιλίας αργότερα, λόγω προβληματικής λειτουργίας των μυών της μαλακής υπερώας (ένρινη ομιλία).

dotΠώς διορθώνονται οι σχιστίες χείλους και υπερώας;

Η ανατομική, λειτουργική και αισθητική αποκατάσταση των σχιστιών χείλους και υπερώας επιτυγχάνεται κατόπιν χειρουργικών επεμβάσεων, τις οποίες προγραμματίζει και εκτελεί εξειδικευμένος πλαστικός χειρουργός. Ωστόσο, είναι απαραίτητο να εμπλακούν και επιστήμονες άλλων ειδικοτήτων, όπως ωτορινολαρυγγολόγος, ορθοδοντικός, παιδοοδοντίατρος, λογοπαθολόγος, ψυχολόγος κ.ά., οι οποίοι, σε συνεργασία με τον πλαστικό χειρουργό, θα συμβάλουν στην ολοκληρωμένη θεραπεία των συγκεκριμένων συγγενών ανωμαλιών.

dotΠοιες χειρουργικές επεμβάσεις πρέπει να γίνουν και πότε;

Τα είδη των επεμβάσεων είναι γενικώς προκαθορισμένα, δεδομένου ότι έχουν τύχει ευρείας αποδοχής από τον επιστημονικό κόσμο που ασχολείται με τις σχιστίες. Ωστόσο, εκεί που δεν υπάρχει απόλυτη ταύτιση, είναι ως προς το χρονοδιάγραμμα που πρέπει τελικά να ακολουθείται, καθώς η επιλογή του ιδανικού χρόνου για την εκτέλεση μίας επέμβασης εξακολουθεί να αποτελεί αντικείμενο συζητήσεων. Πέραν αυτού, το πότε θα χειρουργηθεί ένα παιδί με σχιστία εξαρτάται και από τις ιδιαίτερες, δικές του ανάγκες. Είναι προφανές, συνεπώς, ότι ο προγραμματισμός ενός χειρουργείου καθορίζεται αφενός από την κρίση του χειρουργού, αφετέρου από τη θεμελιώδη αρχή ότι κάθε περιστατικό είναι εξατομικευμένο και έχει διαφορετικές απαιτήσεις.

Με βάση την προσωπική εμπειρία μου, αλλά και σύμφωνα με ό,τι εφαρμόζεται διεθνώς από την πλειοψηφία των χειρουργών, ακολουθώ το χρονοδιάγραμμα που παρατίθεται στη συνέχεια. Διευκρινίζω, εν τούτοις, ότι αυτό δεν είναι δεσμευτικό και άρα μπορεί να τροποποιείται ανάλογα με τη φύση των προβλημάτων του εκάστοτε ασθενή.

Σε ηλικία 3 μηνών πραγματοποιείται διόρθωση της σχιστίας χείλους (βλ. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΣΧΙΣΤΙΩΝ, Σχήματα 1–4). Ο λόγος για τον οποίον αναμένει κανείς μέχρι την ηλικία των 3 μηνών σχετίζεται με την ανάπτυξη, κατ’ αρχήν, του μωρού, ούτως ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει καλύτερα στις απαιτήσεις της αναισθησίας και του χειρουργείου. Κι από την άλλη, με την ανάπτυξη των ιστών στην περιοχή της σχιστίας παρέχεται η δυνατότητα στον χειρουργό να είναι πιο ακριβής στον σχεδιασμό και την εκτέλεση της επέμβασης (βλ. και ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ, 05 ΝΟΕ 2015). Παράλληλα με τη σχιστία του χείλους, πραγματοποιείται και αποκατάσταση της ρινικής δυσμορφίας.

Σε ηλικία 6–12 μηνών προγραμματίζεται διόρθωση της σχιστίας υπερώας σε ένα στάδιο. Η επέμβαση κατά την παραπάνω περίοδο –και γενικότερα πριν τη συμπλήρωση των 12 μηνών–, θεωρείται ότι βοηθά το παιδί στην ανάπτυξη ποιοτικότερης ομιλίας και άρθρωσης. Ωστόσο, εάν η σχιστία είναι φαρδιά, προτιμάται να επεμβαίνει κανείς σε δύο χειρουργικούς χρόνους, με μεσοδιάστημα 3–6 μηνών: στον πρώτο χρόνο διορθώνεται η σχιστία της σκληρής υπερώας, ενώ στον δεύτερο εκείνη της μαλακής. Η συγκεκριμένη επιλογή σχετίζεται με τη διαπίστωση ότι η αποκατάσταση της σκληρής υπερώας συμβάλλει έτσι ώστε να μειώνεται το χάσμα στη μαλακή, γεγονός που ευνοεί ιδιαίτερα τη σύγκλειση της σχιστίας της μαλακής υπερώας δίχως τάσεις (βλ. ΧΕΙΡΟΥΡΓΙΚΗ ΣΧΙΣΤΙΩΝ, Σχήματα 6–11, 16). Σε επιλεγμένες περιπτώσεις, επίσης, η σύγκλειση της σκληρής υπερώας μπορεί να πραγματοποιείται ταυτόχρονα με τη σύγκλειση της σχιστίας του χείλους.

Σημειώνεται ότι, κατά τους πρώτους μήνες της ζωής του μωρού, παρεμβαίνει εφόσον χρειάζεται και ωτορινολαρυγγολόγος, τοποθετώντας σωληνίσκους αερισμού–παροχέτευσης στα τύμπανα των αυτιών του παιδιού, προκειμένου να αντιμετωπίζονται τα επεισόδια μέσης ωτίτιδας. Ασχέτως αυτού, πάντως, η παρακολούθηση από ωτορινολαρυγγολόγο σε σχιστίες υπερώας είναι οπωσδήποτε απαραίτητη. Ομοίως και η συμβολή λογοπαθολόγου, ώστε η ομιλία του μωρού να αναπτυχθεί φυσιολογικά.

Λίγο πριν την ηλικία των 11–12 ετών, πραγματοποιείται διόρθωση της σχιστίας φατνίου, με χρήση οστικών μοσχευμάτων από τη λαγόνιο ακρολοφία του παιδιού (δηλ. από τη λεκάνη του). Σε αυτήν την ηλικία, περίπου, ανατέλλει ο μόνιμος κυνόδοντας· ως εκ τούτου, και δεδομένου ότι ο κυνόδοντας είναι το δόντι που αντιστοιχεί στο κενό της σχιστίας, η τοποθέτηση μοσχευμάτων λίγο πριν την ανατολή του συγκεκριμένου δοντιού, θα του προσφέρει κατάλληλες συνθήκες για στήριξη και ορθή προβολή. Σημειώνεται, επίσης, ότι, μέχρι την ηλικία της εν λόγω επέμβασης, το παιδί παρακολουθείται από παιδοοδοντίατρο και ορθοδοντικό, με σκοπό την πρόληψη εμφάνισης τερηδόνας, τη διαχείριση τυχόν έκτοπων ή υπεράριθμων δοντιών, την ορθοδοντική προετοιμασία εν όψει του χειρουργείου, τη διεύρυνση της άνω γνάθου κ.τ.λ. Η παρακολούθηση συνεχίζεται και μετά την επέμβαση. Ανάλογα, πάντως, με τον χρόνο ανάπτυξης της μόνιμης οδοντοφυΐας, η αποκατάσταση της σχιστίας φατνίου δύναται να λαμβάνει χώρα και πιο νωρίς, ακόμα και στην ηλικία των 6 ετών.

Μετά την ολοκλήρωση των παραπάνω βασικών χειρουργείων, ακολουθεί η διόρθωση τυχόν δευτερογενών ανωμαλιών και δυσμορφιών.

dotΤι είναι οι δευτερογενείς ανωμαλίες και δυσμορφίες;

Είναι τα διάφορα άλλα προβλήματα, τα οποία είτε συνυπάρχουν εξαρχής με τις σχιστίες, ως ανατομικές και λειτουργικές αποκλίσεις, είτε προκύπτουν μετά τις βασικές επεμβάσεις, ως ατελώς διορθωμένες ανωμαλίες ή αντιαισθητικές ουλές που συχνά διαταράσσουν και τη λειτουργικότητα της περιοχής της σχιστίας.

Οι κυριότερες δευτερογενείς ανωμαλίες και δυσμορφίες είναι οι εξής:

  • Δυσμορφία άνω χείλους. Συνήθως οφείλεται σε κακή τεχνική κατά την αρχική διόρθωση της σχιστίας χείλους. Αποκαθίσταται με νέα επέμβαση. Επί αμφοτερόπλευρης σχιστίας, ενδέχεται να χρειασθεί μεταφορά ιστών από το κάτω χείλος στο άνω.
  • Δυσμορφία ρινός. Σχετίζεται είτε με ανεπαρκή αποκατάσταση της μύτης κατά το στάδιο της διόρθωσης της σχιστίας του χείλους είτε με ανωμαλίες που είχαν εξαρχής προγραμματισθεί να αντιμετωπισθούν σε επόμενο χρόνο (όπως π.χ. η σκολίωση του ρινικού διαφράγματος).
  • Υπερωιοφαρυγγική ανεπάρκεια. Είναι το αποτέλεσμα της ανεπαρκούς συμπλησίασης της μαλακής υπερώας με τον φάρυγγα, προκειμένου να διακόπτεται η επικοινωνία μεταξύ μύτης και στόματος κατά τις διάφορες φάσεις της εκφοράς του λόγου και την κατάποση. Εμφανίζεται επί σχιστιών μαλακής υπερώας, ιδίως έπειτα από ατελή τους διόρθωση. Αντιμετωπίζεται με λογοθεραπεία και, εφόσον χρειάζεται, με νέα επέμβαση, το είδος της οποίας εξαρτάται από τη βαρύτητα του προβλήματος και τους ιστούς που εμπλέκονται σε αυτό (βλ. και ΔΙΑΤΑΡΑΧΕΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΚΑΙ VIDEOFLUOROSCOPY, καθώς και ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΕΙΣ, VIDEOFLUOROSCOPY).
  • Ελλειμματική ανάπτυξη άνω γνάθου. Αποτελεί μέρος της γενικότερης παθολογίας των σχιστιών. Η απογύμνωση των οστών της σκληρής υπερώας και τυχόν ουλές από προηγούμενα χειρουργεία, μπορεί επίσης να ενοχοποιούνται. Για τη διόρθωσή της απαιτούνται οστεοτομίες στη γνάθο, οι οποίες συνοδεύονται είτε από σταθεροποίηση των οστικών τμημάτων με ενδοστοματικές πλάκες και βίδες (σε συνδυασμό ή όχι με οστικά μοσχεύματα) είτε από εφαρμογή διατατικού εφελκυσμού, με σκοπό τη σταδιακή προώθηση της υπολειπόμενης γνάθου (συνήθως αρκούν οι Le Fort I οστεοτομίες, για τις οποίες βλ. ΚΡΑΝΙΟΣΥΝΟΣΤΕΩΣΕΙΣ, ΣΥΝΔΡΟΜΙΚΕΣ).
  • Συρρίκνωση άνω γνάθου. Παρόμοιας αιτιολογίας με την παραπάνω διαταραχή. Αποκαθίσταται με ορθοδοντική διεύρυνση της άνω γνάθου, όπου ενδέχεται να χρειασθούν οστικά μοσχεύματα.

dotΤι άλλο θα πρέπει να γνωρίζω για τις σχιστίες;

Ότι καλύτερη ευκαιρία είναι πάντα η πρώτη. Κι ας μην εκληφθεί ως υπερβολή κάτι τέτοιο, καθώς δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα καλύτερα αισθητικά και λειτουργικά αποτελέσματα επιτυγχάνονται με τα πρώτα, βασικά χειρουργεία. Ειδάλλως, όλα γίνονται δυσκολότερα, αφού οι αρχικές «διορθώσεις» πρέπει ξανά να διορθωθούν: οι ούτως ή άλλως προβληματικοί ιστοί των σχιστιών καθίστανται ακόμα πιο προβληματικοί, λόγω των άστοχων κινητοποιήσεών τους και των ουλών από τα αρχικά χειρουργεία, με τις ουλές να επηρεάζουν επίσης αρνητικά την ανάπτυξη των αντίστοιχων περιοχών του προσώπου. Συνεπώς, οι δυνατότητες επίτευξης ιδανικών αποτελεσμάτων σε επόμενους χειρουργικούς χρόνους περιορίζονται.

Το θέμα των σχιστιών είναι πραγματικά ανεξάντλητο. Ως εκ τούτου, θα ήμουν απόλυτα ικανοποιημένη αν οι λίγες αυτές γραμμές απαντούσαν σε κάποια από τα κυριότερα ερωτήματα που απασχολούν τους γονείς παιδιών με σχιστίες.