Με ιδιαίτερη ευχαρίστηση αποδέχθηκα την πρόσκληση της κ. Σοφίας Παπαδοπούλου, συντονίστριας διευθύντριας του Τμήματος Πλαστικής Χειρουργικής του νοσοκομείου Γ. ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ στη Θεσσαλονίκη, να συμμετάσχω στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα της κλινικής ως ομιλήτρια, μέσω διαδικτυακής πλατφόρμας. Αναφέρθηκα, λοιπόν, στις σχιστίες, ένα πεδίο που, ως γνωστόν, δεν περιλαμβάνεται στην πρακτική άσκηση των ειδικευόμενων στην πατρίδα μας, ώστε να αποκτήσουν τον τίτλο του πλαστικού χειρουργού – το ίδιο ισχύει και για όλες τις συγγενείς ανωμαλίες, εξάλλου, φαινόμενο οπωσδήποτε απαράδεκτο για την επιστημονική συγκρότηση μίας χώρας, η οποία θέλει να συγκαταλέγεται στην ελίτ της Ευρώπης… Ως εκ τούτου, οφείλω να επαινέσω την κ. Παπαδοπούλου· όχι, όμως, διότι με τίμησε με την πρόσκλησή της –μου αρκεί που με τιμά τόσα χρόνια με τη φιλία της–, αλλά διότι τέτοιου είδους πρωτοβουλίες συμβάλλουν στην ευρύτερη κατάρτιση των νεότερων συναδέλφων, έστω και σε θεωρητικό μόνον επίπεδο.

Και δυο λόγια για τη σχέση μου με την κ. Παπαδοπούλου. Με τη Σοφία, λοιπόν, υπήρξαμε συμφοιτήτριες στο ΑΠΘ, γεγονός που συνέτεινε ώστε να συνδεθούμε και να παραμείνουμε έκτοτε φίλες. Οι δρόμοι μας χώρισαν μετά το πανεπιστήμιο, μολονότι επιλέξαμε συμπτωματικά την ίδια κατεύθυνση ως προς την επιστημονική μας ειδίκευση. Ολοκληρώνοντας την εκπαίδευσή μας στην πλαστική χειρουργική, εκείνη συνέχισε στη Θεσσαλονίκη, εγώ στην Αθήνα· εκείνη προτίμησε να ενταχθεί στο Δημόσιο, εγώ να δραστηριοποιηθώ ως ιδιώτις. Όλα τούτα είχαν ως αποτέλεσμα να αραιώσουν οι επαφές μας· παρά ταύτα, η χαρά είναι πάντοτε αμοιβαία, όταν τυχαίνει και συναντιόμαστε σε συνέδρια ή άλλες διοργανώσεις. Και δεν είναι λίγες οι φορές που τηλεφωνιόμαστε, κυρίως για ζητήματα που άπτονται της δουλειάς μας, ακούγοντας με ενδιαφέρον η μία την άλλη και ανταλλάσσοντας με καλοπιστία απόψεις – μία όμορφη σχέση που διαρκεί, παρά τα χρόνια που πέρασαν.

Γράφοντας όλα αυτά, ξετρύπωσα τελικά μια φωτογραφία, την οποία και παραθέτω. Πρόκειται για ένα ενσταντανέ από την ανάβασή μας στον Όλυμπο, με τη Σοφία και άλλους ‘‘συνορειβάτες’’ 32 χρόνια νωρίτερα, τον μακρινό Δεκέμβρη του 1989. Η Σοφία διακρίνεται καθιστή, τρίτη από αριστερά· εγώ όρθια, τρίτη από δεξιά. Τι να πρωτοθυμηθώ από κείνη τη μοναδική εμπειρία! Τη συντροφικότητα της ομάδας; Τα ροφήματα και τη ζεστή φασολάδα στο καταφύγιο; Τη θαλπωρή και την ευθυμία στις ξύλινες κουκέτες το βράδυ; ′Η ότι το επόμενο πρωί που ξυπνήσαμε, αντικρίσαμε με έκπληξη να υψώνεται ένα μέτρο χιόνι έξω απ’ την πόρτα; Το οποίο έπρεπε να φτυαρίσουμε για να βγούμε; Αξέχαστα, όλα!…